የሞት ጉዞን አናቆምም?

መቼም በዚህ ዘመን ጧት ከእንቅልፉ ሲነሳ መልካም ዜና የሚሰማ ሰው የታደለ ነው። ካለ ማለቴ ነው። አዎ መልካም ዜና ደስ ይላል። በተለይ በማለዳ የሚሰማ ደስ የሚል ወሬ መንፈስን ያነቃል፤ ለእለቱም የደስታ ስንቅ ይሆናል። ግን ያ ለታደለ ነው። ዛሬ ብዙዎቻችን ቀናችንን የምጀምረው በጦርነት ዜና፣ በስደት ወሬ፣ በድርቅና ረሃብ መርዶ ነው። አይ አለመታደል!!

በተለይ እኛ የኢትዮጵያ ልጆችማ መልካም የማለዳ ብስራት መስማት እንደናፈቀን እነሆ 50 አመት ሊሞላን ነው። ክፉውን ዘመን የሚቀይር ለውጥ መጣ ተብሎ፥

ጨለማው ተገፎ ብርሃን መጣላችሁ፤

ለስራ እንታጠቅ እንዴት አደራችሁ፤

ሲዘፈን ለኢትዮጵያና ህዝቧ ጎኽ ቀደደ፤ አዲስ የተስፋ ህይወት ተጀመረ ብለን ዜናውን በቅጡ አጣጥመን ሳንጨርሰው ደስታን ያበሰረን ያው ጣቢያ፥

የፍየል ወጠጤ ትከሻው ያበጠ ልቡ ያበጠበት፣

እንዋጋ ብሎ ለነብር ላከበት፤

በሚል ቅረርቶ እህት ወንድሞቻችን መረሸናቸውን በኩራት ያረዳን ጀመር። አዎ ጨለማው ተገፎ ብርሃን ሳይሆን ጨለማ ተተካ፤ ምናልባትም ከፊተኛው የባሰ ድቅድቅ ጨለማ። ከዛን ጊዜ ጀምሮ ስለዚያች ውብ ሀገር የምንሰማው የለት ዜና ሁሉ መርዶ፣ ኑሯችን ሁሉ እየየ ሆነ። አይ አለመታደል!

ማክሰኞ (ሰኔ 21 ቀን ይመስለኛል) (እንደአጋጣሚ ይህ ቀን ደግሞ ደርግ የተፀነሰበት እለት ነው መሰለኝ) ከእንቅልፌ ስነቃ እንደወትሮዬ የማለዳ ዜና ለመስማት አንዱን ጣቢያ ከፈትኩ፤ ቢቢሲ ነበር። እንደልምዴ መጀመሪያ የምፈልገው ስለሀገሬ ኢትዮጵያ ወሬ ካለ መፈለግ ነው። አዎ፣ ስለ ኢትዮጵያ ምንም ይሁን ምን መስማት አለብኝ። ስለ እርስዋ ክፉም ይሁን ደግ ሳልሰማ መዋል አልችልም። ስለሀገራቸው ምንም መስማት እንደማይፈልጉ የሚናገሩ ኢትዮጵያውያንን ስሰማ ይገርመኛል። አንዳንድ ጊዜም አዝንላቸዋለሁ። አዎ፣ ያሳዝናሉ። ምክንያቱም ሀገሩን የጠላ ራሱን የጠላ ነው። ሀገርም የለውም። ራሱን የጠላ ደግሞ አደጋ ውስጥ ነው። ባልደከሙበት የስልጣኔ ምቾት ህሊናን ሸፍኖ የማንነት መነሻና ምንጭ የሆነችውን ውብ ሀገር አይንሽን አያሳየኝ የሚል ክፉ በሽታ ከተፀናወተው ምስኪን በላይ ለማን ይታዘናል። ብቻ ይህን ለሌላ ቀን ትቼ ወደያዝኩት ጭብጥ ልመለስ።

እናም በዚህ ማለዳ የዜና ሃሰሳዬ ስለእናት ኢትዮጵያ ወሬ አላጣሁም። ክፋቱ ግን ወሬው መርዶ ነበር። “የ19 ኢትዮጵያውያን ስደተኞች አስከሬን ወደሀገራቸው ተላከ” ይላል። መቼም አዘንኩ ቀላል ቃል ነው አነባሁ፤ ግን አልወጣልኝም። ለቅሶ ስለምወዳት ሀገር የሚሰማኝን መሪር ሀዘን አውጥቶልኝ አያውቅም። እንዲያማ ቢሆን እነዚያ ያገሬ ጀግኖች በሊቢያ በረሃ ለማተባቸው ሲታረዱ፣ እንጀራ ፈላጊ እህቶቼ በሳውዲ ሲዋረዱ፣ ተንከራታች ያገሬ ልጆች ለኩርማን እንጀራ በባህር አዘቅጥ ሲወርዱ ስንት ጊዜ አልቅሼ አነበር? ሀዘኔ ግን ከሆዴ ወጥቶ አያውቅም። ወይ ሀገሬ! ስለአንቺ የማነባው እስከመቼ ይሆን?

እነዚህ እንደሌሎች አያሌ ኢትዮጵያውያን ሁሉ ባገራቸው ያልቀናቸው ምስኪን ወገኖቼ ካሰቡት ሳይደርሱ ሞት ቀደማቸው። ህያው ሆነው ሊኖሩባት ባልቻሉባት ሀገራቸው ሊቀበሩባት ተመለሱ። እሷም የመከራ እናት ሆና ከሞት ባታድናቸውም አፈሯን ግን አልነፈገቻቸውም። ግን፣ ግን አንቺ ሀገር፣ ለልጆችሽ መቀበሪያ ብቻ ሳይሆን መኖሪያ የምትሆኝውስ መቼ ነው?

አዎ ይህን ጥያቄ የምጠይቀው ኢትዮጵያን አይደለም። ልጆቿን ነው። ሀገርማ በማር በወተት ከማሳደግና ለራስ ብቻ ሳይሆን ላለም የሚተርፍ ለምለም እርስት ከማውረስ በላይ ምን አድርጊ ብዬ ልጠይቃት? እናም የምጠይቀው ያገሬን ሰው ነው። ጎበዝ፣ የሞትን ጉዞ የምናቆመው መቼ ነው? ህዝባችን ለሞት ይጓዛል፤ እኛም ለሞት እንጓዛለን። መንግስት የያዘው የሞት መንገድ ነው። የተቃዋሚም ጉዞ ቢሆን የህይወት ጎዳና አይመስልም። ሁላችንም የሞት መንገደኞች ሆነናል። የሞት መንገደኞች ደግሞ መጨረሻቸው ያው የቡድን ሞት ነው። እንደ ቡድን መሞት እንደ ሀገር መሞት ነው። እንደ ሀገር መሞት ደግሞ የማንም ግብ ሊሆን አይገባም።

እናም ሰሚ ካለ ይህን እላለሁ። የሀገራችንንና የተንከራታቹን ህዝብ መከራና ሞት ማቆም የምንችለው እኛው ነን። እንችላለንም። አቅሙም እውቀቱም አለን። የጎደለን ፈቃደኝነቱ ብቻ ነው። ፈቃደኝነቱ ደግሞ ቆም ብሎ በማሰብ ይገኛል። እስከዛሬ የሄድንበትን መንገድ ዞረን እንየው። ርቀቱን ብቻ ሳይሆን ውጤቱን እንመዝነው። ትርፍና ኪሳራችንን እናስላው። እንደ ቡድን አስበን እንደ ሀገር መክሰራችንን እናጢን። በጉልበት ሳይሆን በስልጣኔ እናስብ። በየትኛውም አለም እንኑር ባስቸኳይ ካልነቃንና ቀናውን መንገድ ካልያዝን እየጠፋን መሆናችንን እናስተውል። የየግል ሂሳባችንን ትተን ያጣነውን ክብር መልሰን ባለም ኮርተን የምንኖርባትን ሀገር እንደገና በፍቅር ለመገንባት የጀግና ውሳኔ እንወስን። የጠፋብንን መንገድ እናግኘው፤ ያም አንድ ብቻ ነው፤ እሱም ሰላም ነው።

በያለንበት ስለ ሰላም የምናስብበት ልቦና ይስጠን! አሜን!

“ጎልጉል፡ የድረገጽ ጋዜጣ የሕዝብ” እንደመሆኑ በ“የኔ ሃሳብ (Opinion)” ዓምድ ሥር የድርጅቶችና የማንኛውም ግለሰብ ነጻ ሃሳብ የሚስተናገድ ሲሆን ከአንባቢያን የሚላኩልን ጽሁፎች በጋዜጣው የአርትዖት (ኤዲቶሪያል) መመሪያ መሠረት ያለ መድልዖ በዚህ ዓምድ ሥር ይታተማሉ፡፡ ይህ በጎልጉል የድረገጽ ጋዜጣ በ“የኔ ሃሳብ (Opinion)” ዓምድ የታተመ ጽሁፍ የጎልጉል የድረገጽ ጋዜጣ^® አቋም ሳይሆን የጸሃፊው ነው፡፡